De trend op sociale media van ‘fibermaxxing’ – het opzettelijk verhogen van de vezelconsumptie tot ver boven de aanbevolen niveaus – heeft terrein gewonnen vanwege de vermeende voordelen ervan: een verbeterde spijsvertering, een groter gevoel van verzadiging en een betere controle van de bloedsuikerspiegel en het cholesterol. Eén schrijver besloot de trend uit de eerste hand te testen en gedurende zeven dagen nauwgezet hun inname bij te houden om te zien of de hype overeenkwam met de werkelijkheid.
Wat is Fibermaxxing?
Vezels zijn koolhydraten die de dunne darm moeilijk kan verteren, waardoor ze essentieel zijn voor het verplaatsen van afval, het stabiliseren van de bloedsuikerspiegel, het verlagen van cholesterol en het bevorderen van verzadiging. De FDA beveelt dagelijks ongeveer 22-28 gram vezels aan voor vrouwen, maar fibermaxxing verlegt deze limiet, waarbij sommige influencers 50-100 gram per dag suggereren. Deskundigen waarschuwen voor dergelijke extremen, omdat overmatige vezels een opgeblazen gevoel en diarree kunnen veroorzaken.
De experimentopstelling
De schrijver, die al zo’n 37 gram vezels per dag consumeerde, streefde naar 50 gram per dag gedurende een week, op advies van een geregistreerde diëtist. Hydratatie kreeg ook prioriteit (80 ounces per dag), omdat vezels het beste werken met voldoende vochtinname. Om de tracking te stroomlijnen, werden de maaltijden grotendeels vooraf gepland om consistentie te garanderen.
Het dagelijkse plan
Het dieet concentreerde zich op vezelrijke basisproducten:
- Ontbijt: Bosbessenproteïne-chiazaadpudding met Griekse yoghurt en granola (14,5 g vezels)
- Lunch: Kikkererwten-tonijnsalade met romaine met extra bonen (16,9 g vezels)
- Diner: Salade met pistachenoten en edamame, popcorn en kwark met pindakaaspoeder (20,7 g vezels)
Dit leverde in totaal 52,1 gram vezels per dag op.
De resultaten: subtiele verbeteringen
De eerste verbeteringen verliepen traag, mogelijk als gevolg van uitdroging door recente vliegreizen, wat vaak constipatie veroorzaakt. Op dag twee normaliseerde de stoelgang echter en de schrijver bereikte met succes zijn vezeldoel terwijl hij een druk schema aanhield. Het proces vereiste extra aandacht voor het plannen en bijhouden van maaltijden, waardoor uit eten gaan een grotere uitdaging werd vanwege de inconsistente voedingsinformatie.
Gedurende de week werden subtiele verbeteringen waargenomen in de frequentie en het gemak van de stoelgang. De schrijver merkte ook een toegenomen verzadiging en een stabieler energieniveau op, wat aansluit bij de rol van vezels bij het reguleren van de bloedsuikerspiegel. Er werden geen grote negatieve bijwerkingen (opgeblazen gevoel, diarree) ervaren, waarschijnlijk omdat het schrijverssysteem al enigszins was aangepast aan een hogere vezelinname.
Langetermijnvooruitzichten
Hoewel het experiment positieve effecten opleverde, is de schrijver niet van plan door te gaan met strikte fibermaxxing vanwege de vereiste precisie. Ze zijn echter van plan prioriteit te geven aan vezelrijk voedsel zoals chiazaden en bonen, waarbij ze de voordelen ervan voor verzadiging, spijsvertering en energieniveau erkennen.
De belangrijkste conclusie is dat hoewel extreme vezelinname niet nodig is, het opzettelijk verhogen van de vezelconsumptie binnen redelijke grenzen kan bijdragen aan een betere spijsvertering en algeheel welzijn.
